Resumo da 2ª Regata da IX Copa Balbina - Sada

O día empezou cedo. Lucas “O presi”, Palmeirán “O Palmeirán”, e Pablo “O Feituco”, dábanse cita en Sada para arbolar A Desexada co seu novo pau.

Lucas e Palmeirán estiveron primeiro en Lorbé con labores de enxeñería loxística. Había que transportar o mastro nun remolque, e o pao sobresalía en forma de ariete… Difícil solución.

Con hora e media, de tradicional retraso, sobre o horario previsto, o mastro chegou a Sada. Unha mente traballa ben, duas xuntas bueno, tres… son un debate da Nación…

Con ese consenso os tres enxeñeiros decidiron en que lugar poñer os motóns, e resto de cabullería.

Contra todo pronostico, a cousa foi ben. Preparábase así A Desexada tras o seu accidente na Xuntanza Patexeira onde rompera o mastro.

O vento no mar iba crecendo a cada minuto que pasaba.

Sobre as catro da tarde comenzaron a chegar as diferentes tripulacións das embarcacións que iban participar nesta regata da Copa Balbina.

O Feituco, tamén coñecido por ser nomeado por Palmeiran como “Morán o prudente!”, decidía que A Feituca ese día non sairía a navegar. O vento con máis de 12 nós sostidos e rachas que superaban os 20 sobrepasaba o seu límite según o seu patrón.

Sete barcos se deron cita en Sada:  A Desexada, O Canouro, A Leiladoura, A Rabuda, O Capricho e a Albatros.

As condicións realmente extremas para este tipo de embarcacións fixo que outras embarcacións de outros portos decidirán non asistir a regata. Feito que aplaudimos, porque o primero é a seguridade das tripulacións, e o segundo a integridade deste tipo de barcos. Mellor quedar na casa un día, que para sempre no fondo do mar.

A tripulación da Desexada combinábase nesta regata coa da Feituca. Por elección popular O Feituco patroneaba, mentres O Palmeirán, e Pepe, alias “Pepelu”, facían labores de proel, contrapeso… e de contrabaixo non.. porque non había….

A primeira decisión tomada polo patrón foi a de rizar a cangrexa… Descisión que non se tomou debido a un motin a bordo… Os proeles mandaban mais que o patrón… eiqui os refráns non valen…

Os barcos poñían proa ó campo de regata.

Sairían as embarcacións dende o porto rumbo a Gandarío debido á compoñente Sur do vento.

Todos iban probándose en tan extremas condicións… No mar non había borreguillos… había un manto branco que por momentos parecía a festa da espuma do extinto “Os Condes”.

Nestas condicións, A Rabuda e O Capricho decidían voltar a porto. Non estaba o corpo para sustos- Ben feito!

A Leiladoura loitaba cun vento que a superaba e quedou pola zona para ver a regata protexida en augas máis tranquilas próximas á  Praia de Sada.

Pola súa banda, cada tripulación probaba a súa nave e Canouro e Albatros rizaban as súas velas. Pola contra a Desexada iba a todo trapo demostrando o chula que é…

O seu patrón quixo probar a trasluchada, xa que nunha das boias terían que facela si ou sí. Dixo; “imos facelo despaciño. Nese intre que viraban, unha racha golpeóunos facendo orzar o barco ata límites que todos os que estaban a bordo recordaron aquello que dicía o capitán Jack Sparrow “Abaixo é arriba, e arriba é abaixo”.

Por sorte recuperóuse o control. Os corazons… ainda tardarían bastante tempo en voltar ó seu sitio… Palmeirán declarou “Nunca na miña vida pasei tanto medo”, Pepelu pola súa parte non falaba, aferrábase á borda e se ataba ó mastro. O patrón quitáballe importancia sin decatarse que o atragamento que sufría se debía a un ascenso incontrolado das súas gónadas ó seu pescozo… Así todos chegarían ó consenso de que rizar a vela non era tan mala idea.

E deste xeito chegamos ó inicio da primera manga.

Só tres barcos a iniciaban, Desexada, Canouro e Albatros.

O Canouro saliu como un filispín. A xente de Perbes na Albatros non se creían a pesadilla que vivian; aparecía un barco no Arco Ártabro que lles estaba poñendo a súa popa fora do seu alcance.

 Cunhas viradas que producían unhas orzadas máis típicas da Volvo Ocean Race que da Copa Balbina, os tres barcos percorrían a toda velocidade o campo de regata. Bueno, sexamos sinceros, A Desexada virar, o que se dí virar… o tiña moi complicado. Un patrón ainda non asentado á nova configuración vélica (si, xa o sei… algo hai que decir… non se pode admitir que faiaba máis ca unha escopeta de feira) e uns proeles que precisaban de catro mans para manexar un só foque… as aproadas eran constantes.

Transcurriu así a primeira manga. O Canouro amosando uns colmillos moi afilados, unha Albatros incrédula ante a súa impotencia ó non poder alcanzados, e unha tripulación da Desexada que entre as risas que se íban botando, e o forte vento, chegarían con moita calma á meta na tercera posición.

Normalmente o transcurso entre a primera manga e a segunda é o tempo de espera de chegar a última embarcación. Pero como nos gusta innovar, O Canouro desapareceu do horizonte e a Albatros entendeu que aquelo iria só a unha manga e baixaba velas e poñia rumbo á rampa. Non sabemos si o que querían realmente era tomar xa a cerveza e os ágapes de final de regata e olvidar o pesadelo que estaban a vivir.

A confusión era plena. Os tripulantes da Desexada falaban polo VHF co xuiz de regata. Éste lles indicaba que en cinco minutos iniciaría o procedemento. E todos os que escoitaron aquelo perderon a respiración… “Dixo o procedemento administrativo?” . Se imaxinaron que os de Facenda podían aparecer en calqueira momento. Todos temos moi presente o que lle fixeron a Ronaldo… Dende eiquí todo o noso apoio a…...... Facenda… A por él “Que, Facenda somos todos…!!!”,  bueno,  menos a Infanta…

Sigamos na regata. Antes escribíamos sete barcos, non foi un erro porque entre mangas aparecéu “Halina a Meracha”, patroneada polo señor Aguado. Levaban catro horas loitando ca fortísima surada. Chegaba a Sada para reunirse por fin á flota patexeira tras casi ano e medio de recuperación.

Dende eiquí felicitacións pola recuperación e pola mestría demostrada na navegación. Así o entenderon a tripulación da Desexada que foi a recibila como se merece. Cruzábanse ambas embarcacións a toda velocidade e os “Desexados” amosaban as suas posadeiras ó natural…

Tempo despóis, casi media hora despóis, o Canouro facía acto de presencia no campo de regatas. Íbase a iniciar a segunda manga por fin. Pero a Albatros permanecía fondeada en Sada. Avisóuse pola radio e entrou en campo.

Algo debeu pasar neste tempo porque A Desexada saía en segunda posición cara a primeira boia. Modificaron o montaxe do foque e parecía que a regata íba a ser diferente. Conscentes das súas dificultades ó tempo de virar e os seus continuos aproamentos, decidiron facer algo diferente.

Mentres O Canouro avanzaba pegado Á costa de Sada, a Albatros íba rumbo a  Gandarío, e polo medio como un polo sin cabeza, a sorpresa da segunda manga. O patrón da Desexada ordeaba facer borda… pero no lado contrario, pretendía orzar o barco ó máximo posible para aprobeitar toda a superficie vélica e aumentar eses centímetros de barco que crece en contacto ca auga cando vai orzado. Como nin unha gaivota que ia de paseo pola borda lle facía caso él mesmo tomou a decisión e tiróuse como un desesperado á borda contraria. Ó embarcar auga en cantidades industriais, e sobre todo polos gritos que máis recordaban ós últimos momentos do Titanic, que a mariños afeitos a estas artimañas… recuperaba a horizontalidade para evitar motíns.

Chegaron á primera boia e a táctica da Albatros a puxo na primeira posición ,seguida moi de cerca pola Desexada.

 A Albatros descolgábase lixeiramente da loita.

 Na segunda boia era onde se producía a trasluchada… e os desexados a agardaban con total seguridade (uns rezaban, outros escribían notas para as súas familias, e o patrón convencido do que facía tiraba da caña ás súas costas pechando os ollos). O resultado foi unha trasluchada de manual. Vítores, abrazos e un: “señores, seriedade, por favor, estamos nunha regata!!!!”

Albatros distaba cen metros da proa e o Canouro outros cen pola popa.

Na baixada a meta, a Desexada comenzou a recuperar terreo moi rápido, tanto, que por un momento, bueno no… non esaxeremos… lles recortaban a distancia moi rapiudo pero non o suficiente.

O Canouro, que na primera manga fora intratable, agora vía impotente as popas de dúas naves que non estaban a tiro dos seus cañóns.

Foto finish, na entrada en meta. Pero fagamos moviola… a un minuto atrás… blinilinlinlin…
A Desexada avanza máis rápido que a Albatros e acorta distancias. A meta está á vista, e o proel da Albatros lanza unha pregunta ó aire. “É a unha volta ou a dúas?”. Eiquí hai que darlle dous diplomas ó señor Palmeirán que informou de que era a unha volta. Diploma de Cabaleiro. O segundo diploma e de Gili… Ó enemigo… nin auga. A tripulación doaAlbatros comprendiu o erro cometido. Ó pensar que estaban na primeira volta avanzaban de empopada total e A desexada o facia metendo pola amura de popa, co que iba moito máis rápido.

Ó poder pechar o rumbo a Albatros meteu o vento pola amura e mantivo o posto grazas á xenerosidade de Palmeirán.. Dende eiquí… Grazas Palmeirán… Grazas… (léase a ironía…)

Rematada a regata os barcos participantes foron ós seus fondeos. Como sempre nos reunimos arredor da cervexa, a empanada aromatizada na sentina da Halina, patacas fritas e demáis ágapes.
Pero sobre todo de boa xente, non só dos socios dos patexeiros, si non da xente que é nosa, porque sempre nos acompaña en todo o que facemos e sempre podemos contar ca súa axuda, Pepe e Brais, a xente de Perbes, e outros moitos que se achegaron á regata. A todos eles moitas grazas, e recordarlles que temos unha cita o próximo sábado en Perbes.

A clasificación da regata.

Clasificación xeral despóis de disputadas dúas regatas e asistir ás Concentracións de Redes e á Xuntanza Patexeira.

CLASIFICACIÓN XERAL
BARCO	PUNTOS	TRAS DESCARTES
CANOURO	51
A DESEXADA	39
RABUDA	30
ALBATROS	28
BOAVENTURA	27
ABUR	26
A FEITUCA	23
LELIADOURA	22
O CAPRICHO	20
ARXIL	15
ARREDEMO	9
HALINA A MERACHA	5
TREBÓN	5
ALIVANTA	5